αγάπησα έναν άντρα που πεθαίνει
αγάπησα έναν άντρα που πεθαίνει
το τριχωτό της κεφαλής του πουλιά και φύκια
ήβη έντρομη αγριωπή φυλή
πόδια στην έξοδο και χέρια στο κανάλι
το πιο σκοτεινό για λιμάνι μιας πόλης που
δεν είχε όνομα
έναν άντρα κόσμο
λογοδίωκτο άλογο που ορμούσε
να λύσει το αίνιγμα μέσα από μένα
έναν άντρα αιωρούμενο
με τις γωνίες του στόματός του
να τραβάνε αντίθετα η μία με την άλλη
έναν άντρα χριστό
με νεράκι ζεστό να του πλένω τα πόδια
ενώ εκείνος έβγαζε από τα δίχτυα μαλλιά μου
ασημένια ψάρια
που έκρυβαν μέσα στη ραχοκοκαλιά τους
πείσμα αιωνιότητας
έναν άντρα σκόνη
που ενώνονταν σε κορμί για να
αγκαλιάσει τη σκόνη μου
έναν άντρα θρόισμα καλοκαιρινής νύχτας
την ώρα που επελαύνει
η συννεφιά
έναν άντρα σπίτι
να γδύνομαι αν μουσκεύω: στο κεφάλι μου
βροχή κατά ριπάς και μ’ αρρωσταίνει
εγώ που
˗ πώς τα φέρνει ε
αγάπησα έναν άντρα που πεθαίνει
Η Κατερίνα Ζησάκη γεννήθηκε το 1984 στον Πυργετό Λάρισας. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές ιστορίες απ’ το Ονειροσφαγείο (Μανδραγόρας, Αθήνα, 2014) και μισέρημος (Μανδραγόρας, Αθήνα, 2018).
[Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ποιήματα της Κατερίνας Ζησάκη στην έντυπη έκδοση του Τεύχους 2 του περιοδικού που κυκλοφορεί.]
Σκίτσο: Ελένη Ρουσοπούλου