Οδύνη λύπη στεναγμός και αυτή η σκηνή δεν είναι θέατρο πρόβες δε γίνανε εδώ οδύνη λύπη κι οι ηθοποιοί δεν είναι ηθοποιοί κι ο στεναγμός χέρι πόδι βρόγχος η πρώτη πράξη τελευταίος ασπασμός κι ούτε κοινό λουλούδια ενθουσιασμός μόνο οδύνη κι αναστεναγμός κι ούτε χορός εδώ δεν έχει συγγενείς δεν έχει φτυάρια θυμιατά ούτε κρασί οδύνη λύπη στεναγμός κι ο σκηνοθέτης δεν είναι θεός ούτε πολίτης χώρα άνθρωπος μόνος αναστεναγμός ο δυόσμος στην πλαγιά ο ήλιος μόνος οφθαλμόδουλος μισός άμμος μισός νερό ούτε καν μισός Χριστός Αλλάχ ή Βράχμα άλλος εδώ άλλος εκεί οδύνη λύπη στεναγμός σκηνή δεν είναι μόνο ένα νάυλον
˗ σβήστε τα φώτα
οι δημοσιογράφοι!
Εν τόπω χλοερώ τύμπανο ο νεκρός και αναψύξεως δεν θα ξεφουσκώσει δέρμα ιστοί και ίνες κιτρινοπράσινες εν τόπω μωβ και χλοερές ακίνητο χορτάρι μωβ μαβιές φύκι και κρέας αναψύξεως μηρός αστράγαλος και κόρη οφθαλμού εν τόπω ακέραιος ο νεκρός κι η κόρη ορθάνοιχτη προβολέας σβηστός ούτε νόμος ούτε ψαλμός μόνο μωβ μωβ τα χείλη σκούρο μωβ κι η γλώσσα έξω άκρη μωβ και ανοιχτή κι η γλώσσα γλωσσίδι χλοερό δίχως καμπαναριό ακίνητη εν τόπω αναψύξεως το δειλινό απ’ άκρη σ’ άκρη κιτρινοπράσινο σάλια ρουθούνια χλοερά εν τόπω μαβιά στήθη ανάστροφα στήθη μητρικά εν τόπω απόμακρα δόντια άσπρα ξέξασπρα κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερα
˗ κλείστε του τα μάτια
ο ιατροδικαστής!
Μετά πνευμάτων τετελειωμένων άρθρο 5 παρ. β΄ τας ψυχάς των δούλων σου τας ψυχάς και ακυρωσίμων δούλων σου τετελειωμένων πνεύμα και απόφαση καταβάς εις Άδην των δούλων σου κατ’ άρθρο ερμηνεία τας ψυχάς κατά γράμμα τετελειωμένων και περιύβριση νεκρού και άρθρο και νεκροφιλία και διατάραξη οικιακής ειρήνης άρθρο 42 παρ. γ’ και εγκύκλιοι τροπολογίες εφέσεις αντεφέσεις και ους ο θεός ους ους ους εξ’ αυτών το γράμμα του νόμου το γράμμα γραμμένο πτώμα τα πραγματικά περιστατικά πάντα πραγματικά κι ανώφελα μετά πνευμάτων τετελειωμένα ου δόλος ου τας ψυχάς ου δόλος στοιχειοθετείται δεν στοιχειοθετείται
˗ κρύψτε το νόμο
ο δικαστής!
Μακαρία η οδός και νεκροφόρος και απορριμματοφόρος σταυροβελονιά το φύκι σάβανο μακαρία η οδός κι ο δήμαρχος πίσω απ’ το γραφείο διδαξώμεν τα δικαιώματά σου αυτό δεν είναι αμηχανία μακαρία η οδός κι ο τελετάρχης με τα συνεργεία τα κονδύλια για τα δημοτικά σφαγεία εξέλιπεν της συγγενείας μακαρία η λιαχτίδα διδαξώμεν σταυροβελονιά στο βλέφαρο τα δικαιώματά σου ούτος γαρ ούτος εξέλιπεν παράμεσος και δείκτης και μεγάλος εξέλιπεν παράμεσος της διανοίας τα μαλλάκια του χωρίστρα κύμα το κύμα τα δικαιώματά σου της συγγενείας διδαξώμεν στο μικρό το δαχτυλάκι ο δήμαρχος ξυράφι δημοσία αύριο κοντή γιορτή
˗ καθαρίστε την παραλία
η Μητέρα!
Και αυτοί χορτασθήσονται αγελαίοι και αυτός δεδιωγμένος τα οστά βλασταίνουν αγριόχορτα και αυτοί χορτασθήσονται και αυτός λωρός βασιλικός ˗Μητέρα μην κλαις και μην κοντεύεις η μήτρα σου ήταν η αρχή όχι το τέλος˗ και αυτός λωρός και μήτρα σκαπανέας ηλιακό οστό γη και σποδός δεν έχει άλλο αίμα κι όποιος διψά να πίνει απ’ τη δικαιοσύνη μακαρία η σπουδή στον άλλο κόσμο δεν θα πας -και είπα, μην κοντεύεις- εδώ γεγυμνωμένο ο ήλιος με χορεύει δεν ήταν τα λεφτά κι όποιος πεινά να κόψει το ψωμί δικαιοσύνη τώρα ο ήλιος μου ζυμώνει τα οστά ρίχνει βροχή φυσά και τα ξαναζυμώνει κι όλο φουσκώνει ποιος θα βάλει τα κάρβουνα στην φωτιά
˗ εξαφανιστείτε όλοι
Ήρθα!
Ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου γεννήθηκε το 1983 στη Δράμα. Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία Έκαστος εφ’ ω ετάφη (2006· 2017), Μισές Αλήθειες (2012), Με ύφος Ινδιάνου (2014), Στο σπίτι του κρεμασμένου (2015). Το τελευταίο του βιβλίο είναι το Δραμάιλο (Αντίποδες, 2018).
Σκίτσο: Αλέξανδρος Καραβάς