[Επιλογή]
Βαρέθηκα τις παγκόσμιες μέρες
Θέλω μια γιορτή για τον μικρό μας στάβλο
Εκεί που ουρλιάζουμε σαν γάτες
πάνω στα εμπριμέ σεντόνια
Εδώ τα ίδια
Ο ήχος της ξυριστικής μηχανής
η φλυαρία του
πίσω απ’ τη σήτα
Η τυραννία του με σκοτώνει
Θέλω
ένα νοικοκυριό μακριά απ’ τις γλώσσες
Ένα σπίτι για τη σβούρα μας
Το ξύλινο ρολόι που μετρά τις εκρήξεις μας
στα εμπριμέ σεντόνια που δεν διάλεξες εσύ
Και πίσω από έναν λόφο
κάποιος πεθαίνει ˗
Ένας Ιρλανδός.
***
Θα ’θελα να φτιάχνω το ψωμί
Αλλά τότε δε θα με πρόσεχες
Γιατί είσαι αγόρι της προόδου
Μ’ αγαπάς μόνο όταν γίνομαι γρανάζι.
Το παντελόνι σου τρύπησε
Τα κοκαλάκια σου σκούριασαν
Σιδερένιε άνθρωπε
Χτύπα με το μπαστούνι της αναποφασιστικότητας.
Ίσως κάνεις μια τρύπα στο έδαφος και σωθείς.
***
Κατοικώ το κορμί μου
Γίνομαι μεγάλη
Ένας Γκιούλιβερ με ανοιχτά πόδια
Απλώνομαι μέσα του σαν τα δόντια του σαλιγκαριού
το κατοικώ όλο
Τα ξεσκονόπανα παίρνω
Λάτρα
Το πλένω απ’ άκρη σ’ άκρη
με τα δάκρυα
εκείνης της μέρας
για να μπεις εσύ
Μετά γίνομαι μικρή
Εξαφανίζομαι στη σπηλιά μου
για να χωρέσεις ολόκληρος
σπασμένος σε μικρές ευχές
Να βγεις.
Εικόνα: Αλέξανδρος Καραβάς
Βόρεια-Βορειοανατολικά. Κείμενα παραμεθορίου, τ. 2 (Απρίλης 2019), σ. 40-41.